Uzun bir aradan sonra okula gitmek çok garipti benim için. Okula gideceğimizi öğrendiğimde sevinçten havalara uçtum. Okul zamanı geldi çattı. Sevinçle uyanıp elimi yüzümü yıkadım,
büyük bir heyecanla hazırlandım ve hemen çantamı alıp evden çıktım. İki hafta gibi kısa bir süre için okula gideceğimi biliyor olsam da o bile çok iyi bir şeydi benim için. İlk hafta çok güzel geçti, arkadaşlarımı ve öğretmenlerimi çok özlemişim. Onlarla vakit geçirmek, onlarla bir arada olmak benim için çok güzel bir duyguydu. Bunun sadece iki hafta süreceğini bilmek de işe ayrı bir anlam katıyordu. Dersler daha lezzetli, teneffüsler daha eğlenceli geçiyordu. Teneffüste arkadaşlarımla aynı ortamda bulunmak, onlarla sohbet edip duygularımızı yüz yüze paylaşmak paha biçilmezdi benim için. İlk haftanın sonuna kadar her şey çok güzel gidiyordu, her şey çok keyifliydi. Ancak ilk haftanın son günü o haberi aldık; ikinci hafta yazılıların ertelendiğini ve okula gidemeyeceğimi duydum. Bu benim için tam bir hayal kırıklığı oldu. Arkadaşlarımı, öğretmenlerimi, okulumu canlı olarak görememek, canlı olarak yaşanmışlıklara şahit olamamak beni bir miktar üzecekti. İnsan elindekilerin değerini kaybedince anlıyor gerçekten.
